Doduše, i Periša odstupa od znanstvenih postulata kada govori o Ugarsko-hrvatskom Kraljevstvu i bosanskim vladarima koji su bili u vazalnom odnosu prema ugarsko-hrvatskim kraljevima. U povijesnim izvorima ne postoji državni subjekt imenovan Ugarsko-hrvatskim Kraljevstvom što znači da se radi o neologizmu jer se državni subjektivitet temeljio na svetoj kruni ugarskoj, dok je vazalstvo predstavljalo odveć fluidnu kategoriju da bi se njome vjerodostojno mogao opisati kompleksan odnos između dvaju neovisnih političkih subjekata, u ovom slučaju Ugarske i Bosne. U red sličnih pogrešaka ide i tvrdnja da bosanski vladari od bana Kulina do kralja Stjepana Tomaševića nikada nisu bili pripadnici Crkve bosanske, već su jasno isticali svoju pripadnost Katoličkoj crkvi. Bosanski su vladari već od bana Ninoslava, zatim mnogo naglašenije od Stjepana II Kotromanića, bili izloženi konfesionalnim dvojbama, što znači da su “pehlivanili” između Katoličke crkve i Crkve bosanske (između dviju kršćanskih konfesija) sa svim posljedicama političke i sociopsihološke naravi koje su proizilazile iz takvoga nezahvalnoga položaja. Drugim riječima: bosanski su Kotromanići bili izloženi drami dvostrukog konfesionalnog identiteta i to mnogo prije od drugih europskih vladara koji su se našli u procjepu između katoličanstva i protestantizma.
Iz: Dubravko Lovrenović, Povijest est magistra vitae (o vladavini prostora nad vremenom), Rabic, Sarajevo, 2008., str. 49-50.