Bila jednom 1878. i bio Hadži Loja i okupacija, bio Waldtstadten i Szapary, bila Bosna –
– a onda su po toj Bosni fosforescirali oglodani kosturi sedamdesetosmaških ustanika i nad njima sablasno zavijala psetad, po vješalištima se njihali dugi istegnuti i ucrvani leševi i od toga je zaudaralo nepodnošljivo i avetinjski se vuklo kroz tople i sparne be-ha posavske noći, žabe su po adama zdušno kreketale, Waldtstadten i Szapary su svojim kavalerijskim čizmama udarali bule i vlahinje u trudne trbuhe i hroktali kao nerasti nad sanenim golokrakim ženama, naši su pčevi tada bili u bešikama i prestravljeno se gicali nožicama i vrištali i cičali, onda su podrasli i poženili se i djecu izrodili, a po istim onim vješalištima i raskršćima su pucale prangije i mužari, i slavile se godišnjice i slikali cesarokraljevski inicijali, i krištalo se i cičalo i deralo ruku o ruku sa istim onom feldweblima koji su ih kao waldstadtenovci i szaparijevci u embriju udarali čizmom u glavu, i koji su ponosni zato kao bogovi i idu kao bogovi –
– onda su jednom po našim be-ha provincijama, po istim onim stablima na kojima su visili naši očevi i očevi i djedovi naših očeva i djedova, pozvali te iste naše očeve naši očevi “da rodoljubivim oduševljenjem proslave i ukažu dostojnu poštu i historijsku ljubav i historijsku odanost i vjernost i nepokolobljivost” –
Hasan Kikić, Provincija u pozadini, Sarajevo Publishing, Sarajevo, 1997.