Golubić, Mustafa, politički radnik (Stolac, Hercegovina, 1891 – 29. VII. 1941). Rodio se u zanatlijskoj porodici. Kao srednjoškolac, posle aneksije Bosne i Hercegovine 1908 emigrirao u Srbiju, gde je završio realku i upisao se na Tehnički fakultet koji je, međutim, ubrzo napustio i prešao na Pravni fakultet. Idejno je pripadao nacionalnorevolcionarnoj omladini Bosne i Hercegovine. Sarađivao je sa Bogdanom Žerajićem, Vladimirom Gaćinovićem, Danilom Ilićem i drugim istaknutim omladncima. Sa Gaćinovićem i Ilićem kao dobrovoljac uzimao aktivnog učešća u mnogim borbama u Staroj Srbiji i Makedoniji. Isto tako kao dobrovoljac borio se u srpskoj vojsci u toku balkanskih ratova i u Prvom svetskom ratu. Mada je bio u najtešnjim vezama s oficirima – zaverenicima iz 1903, Golubić nije bio član tajne organizacije Ujedinjenje ili smrt.
Godine 1913.1914 Golubić je u Toulosei stuidrao pravne nauke. U Srbiju se vraća pred sam početak Prvog svjetskog rata. Godine 1915 Dragutin Dimitrijević-Apis, sa znanjem srpske Vrhovne komande, poslao je Golubića i dobrovoljca Dušana Semiza u Rusiju sa zadatkom da tamo među Jugoslovenima i ostalim Slovenima prikupljaju dobrovoljce za srpsku vojsku. Sa oko 1000 dobrovoljaca i pošto su udarili osnovu za stvaranje kasnijih jugoslovenskih dobrovoljačkih jedinica u Rusiji, Golubić i Semiz su se vratili preko Prahova u Srbiju uoči bugarskog napada 1915. Posle povlačenja preko Albanije, Golobić je otputovao u Francusku radi nastavljanja studija.
U toku pripremanja Solunskog procesa Golubić je uhapšen i držan nezakonito u solunskom vojnom zatvoru, a na pretres je izvođen kao svedok. Posle Solunskog procesa interniran je na Krfu, gde je bio pod policiskim nadzorom. Povodom jednog fizičkog napada iz zasede i pokušaja ubistva, na tajnoj sednici 80 redovnog sastanka srpske Narodne skupštine održane 28. III 1918, o tome slučaju je vođena debata, posle čega je Golubić oslobođen. Sa Krfa je ponovo otputovao u Francusku, gde je živeo do kraja rata.
Posle povratka u zemlju ponovo je interniran, pa je jedno vreme živeo pod nadzorom policije u rakovičkom manastiru kod Beograda i u Stocu. Videći da mu u domovini nema opstanka, Golubić je krajem 1920 emigrirao u Beč, gde je postao član KPJ. Sarađivao je u bečkom emigrantskom listu Balkanska federacija u vremenu od 1924-27. Člankom Tajne beogradske kamarile koji je pod pseudonimom Nikola Nenadović objavio u 9 broju od 1. XII 1924., Golubić je u Balkanskoj federaciji pokrenuo međunarodnu kampanju za reviziju Solunskog procesa, koju je ovaj list dugo vremena vodio. Godine 1925.26 učestvovao je u pokretanju partiskog lista Srp i čekić, u čijoj se redakciji nalazio duže vremena. U isto vreme napisao je i u Beču ilegalno izdao brošuru Lenjin o vojnim pitanjima, koju je posvetio “Drugu Stanku, vojnom instruktoru KPJ koji je bio ubijen u Petrovardinkoj tvrđavi”. Učestvovao je kao delegat 1926 godine na II Kongresu KPJ.
Godine 1927. odlazi u SSSR, a u zemlju se ilegalno vraća 1940, ali ga Gestapo već u junu 1941 hapsi i u zatvoru podvrgava strašnim mučenjima. Gestapo je u toku kratke istrage jedino ustanovio njegov identitet, ali od Golubića nije mogao izvući ni reči o njegovom ilegalnom radu i njegovim vezama. Posle rata utvrđeno je da ga je Gestap streljao zajedno s porodicom opštinskog službenika Višnjevca, kod koje je stanovao, i njegovim najbližim saradnikom profesorom Srednjotehničke škole Čedom Popovićem.
Borivoje Nešković, Enciklopedija Jugoslavije, Zagreb, 1958.